To pierwsza wydana w Polsce autorska książka Joanny Concejo - wybitnej twórczyni książek obrazowych. Piękna i poruszająca opowieść o starości, samotności, czekaniu i odchodzeniu. Intymny, a zarazem uniwersalny dziennik z podróży w przeszłość. Pełna symboli i emocji opowieść o świecie, który przeminął, ale na zawsze pozostaje częścią naszego życia. To książka wypełniona nostalgią, a zarazem spokojem i zgodą na świat, kontemplacją codziennych chwil. Jak pisze autorka: "W tej książce można zabłądzić, nawet trzeba. Nie szukać porządku, nie śledzić następstwa zdarzeń. Trzeba znaleźć własną ścieżkę, wydeptać ją sobie przez pole czy łąkę. Nie chcę tej książki tłumaczyć, wyjaśniać. Jest bardzo osobista i niech niektóre rzeczy zostaną za mgłą". To niezwykle wyrafinowany przykład literatury wizualnej.

Leśna sprawa, debiut książkowy Tomasza Kędry i Gabrieli Gorączko, to zaproszenie do spotkania z mieszkańcami Szpiczastego Lasu. Bajkowy świat żyjących nieopodal Komańczy zwierząt ma własny rytm, czas wyznaczają dawne tradycje, a codzienność, choć nieoczywista, od lat biegnie utartymi ścieżkami. W harmonii lasu jest też miejsce na odwieczne spory, te jednak przypominają już tylko rytualne potyczki – prawdziwe niebezpieczeństwo nadchodzi nagle i z daleka… W niechlubnej roli burzyciela spokoju Tomasz Kędra obsadza człowieka, który bez skrupułów wkracza w świat przyrody. Strach wśród mieszkańców rośnie, gdy okazuje się, że czarny charakter leśnej legendy nie przybywa sam. Tomasz Kędra opowiada o książce: Leśna sprawa to historia o tym, że nie warto chować urazy zbyt długo. Ani się obejrzeć, a może ona przetrwać całe pokolenia i zamienić się w dziwaczne tradycje i przyzwyczajenia. Z tekstem współgrają oryginalne ilustracje Gabrieli Gorączko – dowcipne i pełne emocji. Nawiązując w świeży sposób do ludowej ikonografii, autorka nadaje leśnej historii nie tylko wigoru, ale też aury tajemnicy.

Czterdzieści cztery wiersze spotykają się tu ze znakomitymi rysunkami Marcina Maciejowskiego. Przeglądają się w nich również sami autorzy, ich rozmowy, pytania, ale też - co szczególnie intrygujące - historia powstania samej książki. Trzynasta książka poetycka Świetlickiego - osobista i dotkliwa - demaskuje, prowokuje, niepokoi. Skupia się na tym, co codzienne i bliskie - bez ucieczki w pustą doraźność, ale też bez sięgania po wielkie pojęcia. Jej akcja rozgrywa się tu i teraz, w Polsce ostatnich lat. W najnowszych utworach poety pojawiają się znane z jego wcześniejszej twórczości motywy i wątki, znajdują tu jednak nowe barwy, nowe ujęcia. To, co prywatne, intymne zderza się z nadętym światem zewnętrznym - polityką, instytucjami, mediami. Marcin Świetlicki to czujny obserwator codzienności, który przetwarza drobne zdarzenia - zauważone gesty, podsłuchane rozmowy - w ciężar wiersza. Bo pytania o sens i potrzebę zapisu, o to, co prywatne i publiczne, o nasze wzajemne relacje to również ważne tematy tej książki. W osobistych notatkach (rozpoznaniach i poprawkach) do rzeczywistości wraca też „sprawa polska”, niechęć wobec narzuconej zbiorowości, odmowa współuczestnictwa. Jeśli prawdziwy poeta, to ten, który zostaje w języku i którego język wchodzi w użycie, to Świetlicki bez wątpienia jest tym najprawdziwszym z prawdziwych. Wytrąca słowa ze znaczeniowych skostnień, kradnie podsłuchane frazy, by je przeinaczyć i wywrócić. Ale o co ci chodzi? to pozycja obowiązkowa zarówno dla tych, którzy cenią współczesną poezję w najlepszym wydaniu, jak i tych, którzy sięgają po nią jedynie okazjonalnie. To wiersze dla kobiet i mężczyzn, dla tych wszystkich, którzy zadają sobie i światu tytułowe pytanie. Bo wojna nadal trwa, jeszcze się nie skończyła, jeszcze nie wiadomo, kto i co ocaleje.

O czym bzyczą pszczoły i rechoczą żaby? Czego dotyczy kłótnia ptaków? Komu przeszkadza leśne echo? Czy można usłyszeć ciszę? „Orkiestra świata” Magdaleny Mrozińskiej to pełna humoru wierszowana opowieść o niezwykłym świecie przyrody i zmieniających się porach roku. Przyrody, która codziennie przygotowuje nam muzyczną ucztę, z niesłabnącym zapałem wprawiając w ruch swoją wyjątkową orkiestrę. To także zaproszenie do bycia uważnym, dostrzeżenia w pozornie zwykłych rzeczach ich ukrytych tajemnic.